بر اساس پژوهش‌هاي جديد انجام‌شده روي رفتار اوگانسون به‌عنوان سنگين‌ترين عنصر شيميايي، رفتار اين عنصر فراتر از انتظار است.
اوگانسون (Og) سنگين‌ترين عنصر شيميايي در جدول تناوبي است؛ اما از اولين تركيب اين عنصر در سال ۲۰۰۲، اندازه‌گيري ويژگي‌هاي آن دشوار بوده است. حالا يك شبيه‌سازي كامپيوتري پيشرفته بعضي از شكاف‌ها را پر كرده و ثابت مي‌كند اين عنصر عجيب‌تر و فراتر از حد انتظار است.
اوگانسون در سطح اتمي، رفتار بسيار متفاوتي نسبت به اتم‌هاي سبك‌تر نشان مي‌دهند و اين رفتار ،ديدگاه‌هايي بنيادي در رابطه با عملكرد عناصر فوق سنگين ارائه خواهد كرد. شبيه‌سازي‌هاي يك تيم بين‌المللي از دانشمندان، نشان مي‌دهند رفتار الكترون‌ها، پروتون‌ها و نوترون‌هاي موجود در اوگانسون مشابه گازهاي نجيب هم‌گروه آن نيست و اين نتيجه مي‌تواند تأثير زيادي بر درك ما از اين گروه جدول تناوبي داشته باشد.
به گفته‌ي ويتك ناراويكز از دانشگاه ايالتي ميشيگان:
عناصر فوق سنگين نشان‌دهنده‌ي محدوده‌ي جرم و بار هسته‌اي هستند. اين عناصر در گوشه‌ي دورافتاده‌اي از چشم‌انداز هسته‌اي قرار دارند كه وسعت آن مشخص نيست. مسائل مرتبط با سيستم‌هاي اتمي فوق سنگين در دسته‌ي فيزيك اتمي و هسته‌اي و پژوهش‌هاي شيمي قرار مي‌گيرند.
الكترون‌ها در عناصر سبك‌تر يك گروه گازي نجيب مثل اوگانسون، بر اساس مدل اتمي بور، مدارها يا موقعيت‌هاي مشخصي را حول هسته دنبال مي‌كنند و گروه‌هاي لايه‌مانندي را حول مركز شكل مي‌دهند. از محاسبات موسوم به توابع موقعيت‌يابي فرميون براي يافتن موقعيت لايه‌هاي الكتروني استفاده مي‌شود؛ اما اين لايه‌ها نيروهاي الكترواستاتيك بزرگي هستند كه توسط يك اتم اوگانسون توليد مي‌شوند و در اين سناريو است كه نسبيت خاص مطرح مي‌شود.
با توجه به اين مسئله، پژوهشگران از توابع موقعيت‌يابي تطبيق‌يافته‌ي فرميون معروف به توابع موقعيت‌يابي الكتروني، براي محاسبه‌ي موقعيت الكترون‌ها در اوگانسون استفاده كردند. با توجه به نتايج، لايه‌هاي الكتروني تقريبا غير قابل تشخيص هستند و يك نوع گاز الكتروني در اطراف هسته ايجاد مي‌كنند. يعني عملكرد اين عنصر مشابه ديگر گازهاي نجيب از جمله زنون يا نئون نيست. به‌گفته‌ي پيتر اسكردفگر، يكي از پژوهشگران دانشگاه ماساي نيوزلند:
بر اساس محاسبات كاغذي، اين عنصر ساختاري مشابه ديگر عناصر گازهاي نجيب دارد. اما در محاسبات خود پيش‌بيني مي‌كنيم كه اوگانسون كمابيش ساختار لايه‌اي خود را از دست بدهد و به تركيبي از الكترون‌ها تبديل شود.
بر اساس محاسبات پژوهشگران، همين پوشش يا حالت گازي خاص بر نوترون‌هاي يك هسته‌ي فوق سنگين هم تأثير مي‌گذارد؛ گرچه پروتون‌ها وضعيت لايه‌‌مانند را تا اندازه‌اي حفظ مي‌كنند. در اينجا بحث فيزيك كوانتومي مطرح مي‌شود؛ اما به‌طور كلي به نظر نمي‌رسد كه اوگانسون مانند ديگر عناصر گروه خود باشد. براي مثال شكل حبابي خاص الكترون‌ها به معني واكنش‌پذيري شيميايي بيشتر نسبت به ديگر گازهاي نجيب است.
يك احتمال ديگر اين است كه اتم‌هاي اوگانسون به‌جاي دفع يكديگر، در دماي اتاق در حالت جامد كنار هم جمع شود. اگرچه اين محاسبات صرفاً شبيه‌سازي‌هاي كامپيوتري پيچيده هستند؛ اما به بررسي خود عنصر اوگانسون نمي‌پردازند. توليد اين عنصر بسيار دشوار است و براي مدت كوتاهي دوام مي‌آورد و نمي‌توان به روش‌هاي معمول آن را مورد بررسي قرار داد.
اما در حال حاضر پيش‌بيني‌هايي در مورد ساختار و ويژگي‌هاي ۱۱۸ عنصر در دست داريم و در مرحله‌ي بعدي پژوهش، دانشمندان مي‌توانند به تست فرضيه بپردازند. در نهايت اين ديدگاه‌ها مي‌توانند در درك نحوه‌ي توليد اتم اوگانسون كه دوام آن فقط اندكي بيشتر از يك ميلي‌ثانيه است به ما كمك كنند. به گفته‌ي اسكردفگر:
محاسبه تنها راه دستيابي به رفتار اوگانسون با ابزار موجود است و يافته‌هاي جذابي ارائه خواهد كرد.